ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮನೆ? ಬರೆದು, ಮಾತಾಡಿ ಏನು ಸಾಧಿಸುವುದಿದೆ ಅಂತ ಸಾವಿರಬಾರಿ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬರೆಯದಿರಲಾಗದ
ಅಸಹನೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ಸಿಗುವ ಅನವಶ್ಯಕ ವಿಷಯಗಳ ಕಂಡಾಗ, ದೊಡ್ಡ ದೊಟಡ್ಡವರೆನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಸಣ್ಣತನಗಳ ಮೆರೆವಾಗ, ಭೌತಿಕ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಪತ್ತುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿರುವ ಈ ನೆಲವನ್ನು ದೇಶವನ್ನು ಹೀನಾಯವಾಗಿ ನೋಡುವಾಗ, ನಮ್ಮದೇ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಜನರು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುವಾಗ, ಮಾನವೀಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮೌಲ್ಯ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ, ಒಳ್ಳೆಯದೆಲ್ಲವೂ ಕೆಟ್ಟದೆಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಲ್ಪಟ್ಟಾಗ ಬರೆದು ಹಗುರಾಗುವ ತವಕ
ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಯಾರನ್ನೋ ಸುಧಾರಿಸಿಬಿಡುವ ಆವೇಶವಲ್ಲ ಇದು. ನನ್ನೊಳಗನ್ನು ಹಗುರಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಾರ್ಥವೇ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಹೌದು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮೌನ ಮುರಿದುಬಿಡಬೇಕು. "ಛೆ" ಅನ್ನಿಸಿದರೆ ಹೇಳಿಬಿಡಬೇಕು.
ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದು ಏನೂ ಇಲ್ಲವಾ? ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಹಿಂದೂ ಇರಲಿ ಮುಸಲ್ಮಾನ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮವಿರಲಿ. ಏನೂ ಇಲ್ಲವಾ ಒಳ್ಳೆಯದು?ಯಾಕೆ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಚಾರಗಳು ಪ್ರಚಲಿತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ? ಯಾಕೆ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಷಯಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವುದು ನಿಂತು ಹೋದವು?
ಎಲ್ಲಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಸಮಾಜಪೂರ್ಣ ಕುಳಿತು ಕೇಳುವ ವಿಷಯ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮೊಸರಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲು ಹುಡುಕಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಾವೇ. ನಮ್ಮ ನೆಲದಲ್ಲಿರುವ ಹುಳುಕುಗಳ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಬದುಕಿನ ನೊಣ ಹುಡುಕುವ ಕೆಲಸ ಸಮಾಜಮುಖಿ ಎಂಬಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಮತ್ತದನ್ನು ಪ್ರಚಾರಪಡಿಸಿ ಟಿ ಆರ್ ಪಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾದಿರುವ ಮಾದ್ಯಮಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನೇ ಕಿವಿಗಿಂಪು ಎಂಬಷ್ಟು ಅನವಶ್ಯಕ ಚಚರ್ೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುವ ಬುದ್ಧಿವಂತರು...
ಬುದ್ಧೀಜೀವಿಗಳೆಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವವರೊಂದೇ ಅಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿ ಬುದ್ಧ್ದಿ ಜೀವಿಗಳು ಎನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಕೂಡ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಚಕಾರವೆತ್ತುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಅವರಷ್ಟಕ್ಕೆ ಇರುವುದ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡತನ. ತಾನು ತನ್ನದು ತನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಅಹಂಕಾರವಾಗಿ ಬದಲಾಗಿದ್ದೂ ಗೊತ್ತಾಗದಂತ ಅವಸ್ಥೆಯೆನ್ನಬೇಕೇನೋ. ಸಹಜತೆಗಿಂತ ಅಲ್ಲಿ
ದೊಡ್ಡತನ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆತುಬಿಡುವ ಈ ದೊಡ್ಡವರೆದುರು ನೀವು ಎಂಥದ್ದೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರೂ ಅದೊಂದು ಯಕಶ್ಚಿತ್ ಎಂಬಂತೆ ಮಾತನಾಡುವ ಕಲೆ ಅವರಿಗೆ ಅವರ ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಾಮಥ್ರ್ಯ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ನಾನು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಯಾವ ಮಾತನ್ನೂ ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರು ಬೇರೆಯೇ ವರ್ಗದ ಜನ ಬಿಡಿ. ಸಮಾಜದ ಇನ್ನಿತರ ದೊಡ್ಡವರು ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಚಿಂತಕರ ಕುರಿತು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
ಯಾವುದನ್ನಾದರೂ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಅಂತ ತೀಮರ್ಾನಿಸುವಾಗ ಸರಿ ತಪ್ಪು ಅರಿವಿದ್ದವರಾಗಿರಲೇಬೇಕು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ತಪ್ಪು ಅಂತ ಹೇಳುವವರು ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗ ತೋರುವ ಸಾಮಥ್ರ್ಯ ಇದ್ದವರಾಗಿರಬೇಕು. ಅವರು ಹೇಳದೇ ಉಳಿದರೆ ಅಂತಹ ಜ್ಞಾನ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ
ಉಪಯೋಗವಾಗದಿದ್ದರೆ ಅದಿದ್ದು ಪ್ರಯೋಜನವೇನು? ನನಗೆ ತಿಳಿದಂತೆ
ಇದು ಜ್ಞಾನಿಗಳ ನಾಡು. ವೃಥಾ ಆರೋಪ ಪ್ರತ್ಯಾರೋಪಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುವ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಗೆ ಇಂತ ಜ್ಞಾನಿಗಳ್ಯಾರೂ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಓದುವಂತ ಮನಸಿಗೆ ತಲುಪುವಂತ ಯಾವ ಸರಳ ಜ್ಞಾನವನ್ನೂ ಈ ಬುದ್ದಿವಂತರು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಕೊಡಲು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸದಾ ಪೌರೋಹಿತ್ಯಶಾಹಿಗಳು ಎಂದು ಜರಿಯಲ್ಪಡುವ ಒಂದೇ ಕಾರಣವೂ
ಇದೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ ನನಗೆ. ವೇದಗಳ ಕುರಿತು ನಿಷ್ಠೆ ಸರಿ. ಕಟ್ಟು ನಿಟ್ಟಾಗಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಡಬೇಕೆಂಬುದು ಸರಿ. ಆದರೆ ಅದನ್ನೇ ವಿಷದವಾಗಿ ಸಮಾಜದ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ತರುವ ಸಾಮಥ್ರ್ಯ ನಮ್ಮ ಪಂಡಿತರಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲವಾ? ಒಂದುವೇಳೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಅನರ್ಹ ಎಂದು ವೇದ ಸಾರಿದೆಯಾ? ಇಲ್ಲ. ವೇದ ಏನೂ ಇಂತಹದನ್ನು
ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ವೇದಪಂಡಿತರೇ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿಯ ಜ್ಞಾನಬಂಡಾರ, ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ನಮ್ಮ ಮೂಲಗಳು ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ಇಂದಿನ ಈ ಬೌದ್ದಿಕ ಅನಾಚಾರವನ್ನು ಯಾಕೆ ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ? ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಮೂಲವೇ ಆದ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರಬಂಧಕರು ಯಾಕೆ ಇವನ್ನು ಮಾದ್ಯಮಗಳ ಮೂಲಕ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಮನಸಿಗೆ ತಲುಪಿಸಲು ಶಕ್ಯರಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ? ಅವರ ಅಹಂ ಅಡ್ಡಬರುತ್ತಿದೆಯಾ? ಅವರ ಜ್ಞಾನವೇ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಸರಳ ಬದುಕಿನ ಸೂತ್ರಗಳ ಹೇಳಲು ಅವರಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವಾ? ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಬಾಯಿ ಬಿರಿದು ಬೊಬ್ಬಿರುವ ಜನ ಒಂದು ವರ್ಗವೇ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದೆ. ಓಕೆ. ಅದು ಸಮಾಜದ ಒಂದು ಮುಖ. ಆದರೆ
ಒಳ್ಳೆಯದಕ್ಕೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಜಾಗವೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿದ್ದರೆ ಅದು ಬರೀ ಆ ವರ್ಗದವರ ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಬಾಯಿಬಿಡದೇ ಕೂತಿರುವ ಒಳ್ಳೆಯವರ ತಪ್ಪು ಕೂಡ ಹೌದು.
ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಸಮಾಜದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು. ಮೋದಿ ಈ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಮ್ಯಾಜಿಕ್
ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂದಲ್ಲ. ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂದೂ ಅಲ್ಲ. ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಸಮಸ್ಯೆ ಪರಿಹರಿಸಿಬಿಡಬೇಕೆಂದೂ ಅಲ್ಲ. ದೇಶದ ಕೊನೆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮನುಷ್ಯನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ದೇಶ ಎಂಬ ನುಡಿ ಮಾರ್ದನಿಸುವಂತೆ ಎಚ್ಚರಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲ ಹೃದಯದಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಜೀವಂತವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಆ ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವಂತಿಕೆಯ ಕೇಂದ್ರವನ್ನು
ಎಚ್ಚರಗೊಳಿಸುವ ಸಾಮಥ್ರ್ಯ ಅವರ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರ್ದನಿಸುತ್ತದೆ. ದೇಶ, ಭಾಷೆ, ನನ್ನದು ಎಂಬ ಆ ಭಾವ ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತವಾದರೆ ತನ್ನಿಂದತಾನೇ ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ಮಾನವತೆ ಜಾಗೃತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅವನು ಸಮಾಜಮುಖಿ ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರತಿ ಹೃದಯವನ್ನೂ ಜೀವಂತಗೊಳಿಸಬಲ್ಲ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಇವತ್ತಿಗೂ ನಾವು ಕಾಣುವುದು ಇದೇ ಮೂಲ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು. ಬುದ್ಧಿವಂತರಿಗೆ, ವಿಷಯ ಜ್ಞಾನಿಗಳಿಗೆ, ಸಮಾಜದ ಪರಿವೆಯಿದ್ದರೆ ಈ ದೇಶದ ನೆಲ ಪಾವನವಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರು ಸ್ವಾಥರ್ಿಗಳೂ ಮೌನಿಗಳೂ ಆದರೆ ಎಂಥ ಸಾಧಕರು ಜ್ಞಾನಿಗಳಿದ್ದರೂ ದೇಶ ನೆಲಕಚ್ಚುತ್ತದೆ.
ಅಳಿಲುಸೇವೆ ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿ ನನಗಿಷ್ಟವಾಗುವ ಪಾಠ. ನಮ್ಮದು ಅಳಿಲುಸೇವೆಯಾಗಲಿ ಈ ಭೂಮಿಗೆ. ಹುಟ್ಟಿದ, ಬದುಕಿದ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಋಣ ತೀರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವರವರ ಕೈಲಾದ ಸೇವೆ ಸಾಕು. ಎಷ್ಟೋ ಅಂತಹ ಪಾಠಶಾಲೆಗಳಿವೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ, ಗುರುಕುಲ, ಆಶ್ರಮಗಳಿವೆ. ಸೇವೆ ಮಾಡುವ ದಾದಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ವೈದ್ಯನ ವರೆಗೆ, ನರ್ಸರಿ ಶಿಕ್ಷಕಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಉಪನ್ಯಾಸಕರವರೆಗೆ ಎಲ್ಲ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳ ಗೌರವಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ನಮ್ಮದಾಗಲಿ, ಚಕ್ರವತರ್ಿ ಸೂಲಿಬೆಲೆಯವರ ಜಾಗೋ ಭಾರತ್ ದಲ್ಲಿ ತುಂಬ
ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ! ಅವರು ನನ್ನ ದೇಶ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ನಂಬರ್ ಒನ್ ಇದೆ ಅನ್ನುವ ಸಾಲು ಸಾಲು ಆ ಮಾತುಗಳ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ಎಂತವನ ಮನದಲ್ಲಾದರೂ ಹೆಮ್ಮೆ ಸುಳಿಯದಿರದು. ಭಾರತದ ಸಾಧನೆಗಳ ಮಹಾ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಜ್ಞಾನಿ ಹಾಗೂ ಮೌನಿ ಪಂಡಿತರೂ ಸೇರುವಂತಾಗಲೀ. ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ರಾರಾಜಿಸಲಿ. ಆಗ
ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಭಾವೀ ಸಮಾಜದಲ್ಲೀ ಮಕ್ಕಳ ಕಿವಿಗಳ ಮೇಲೆ ಒಳ್ಳೆಯದು ಪದೇ ಪದೇ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಅದು ಅವರಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಾಗಿ ಉಳಿದು ಸತ್ಪ್ರಜೆಗಳ ನಿಮರ್ಾಣಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆ, ತಾಯಿ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ದೂಷಿಸುವ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅದೇ ಕುಟುಂಬವ್ಯವಸ್ಥೆ ಉಳಿದಿದ್ದರೆ ಅದೇ ಹೆಣ್ಣು
ಮಗಳಿಂದ. ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗಿರುವ ನೂರು ಜನರ ನಡುವೆ ಲಕ್ಷ ತಾಯಂದಿರ ವಾತ್ಸಲ್ಯ ನಮಗೆ ಕಾಣದುಳಿದರೆ ಅದು ನಮ್ಮ ತಾಯಂದಿರ ದೌಭರ್ಾಗ್ಯವಲ್ಲವೆ?
ಸಮಾಜದ ಅತಿ ಸಾಧಾರಣ ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಸ್ವಾರ್ಥ ತೊರೆದು ಸಮಾಜಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಬದುಕುವದು ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಚಾರ ಆಗುವವರೆಗೆ ಇದು ಸರ್ವಮಾನ್ಯವಾಗಲಾರದು. ಪಂಡಿತನಲ್ಲದ ಒಬ್ಬ ಕೂಲಿ ಸಹ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮವಾದದ್ದನ್ನು ಕೊಡಬಲ್ಲ. ಅಂತವರೆಲ್ಲರ ಗೌರವಿಸುವ ದೊಡ್ಡತನ ನಮಗೆ ಬರಲಿ. ಸನ್ಮಾನ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಅವರೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ ಕೆಲಸ ಮಾನವೀಯ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಅರ್ಹ ಎಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಸಾಕು. ಕೆಲವರನ್ನು ಕೇಳಿ ನೋಡಿ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವವರೂ ಜ್ಞಾನಿಗಳು ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿಕೊಂಡವರೂ ಕೂಡ ಇನ್ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಜನಸಾಮಾನ್ಯ ಅಥವಾ ಪಂಡಿತನ ಬಗ್ಗೆ ಅವನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯದ ಪ್ರಯತ್ನದ ಬಗ್ಗೆ.
ಮಾತನಾಡುವುದು ತೀರಾ ಕೇವಲವಾಗಿ. ವಿಶೇಷವೆನ್ನಿಸುವುದು ಇಲ್ಲಿಯೇ. ಪಂಡಿತರು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಪ್ರಯತ್ನಶೀಲರು
ಸಮಾಜದ ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿ ಬೆರೆತು ನಾಲ್ಕೇ ಜನರಿಗಾದರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಬದುಕು ಕಲ್ಪಿಸಲು ನೆರವಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಅತಿಯಾದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದ ಹುಡುಕಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದು ಕಾಲದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ..
