ನನಗೀಗ ಸಮಯವಿಲ್ಲ..

   "ಈಗ ಮಾನಸ ಸರೋವರದಲ್ಲಿ ನೀರೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಸಮುದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಚಂಡಮಾರುತ ಬೀಸಿ ಭರ್ಜರಿ ಅಲೆಗಳ ಪ್ರವಾಹದಂತಿವೆ.  ಆದರೆ ಮಾನಸ ಸರೋವರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನೀರವ ಮೌನ! ಚಿಕ್ಕ ಅಲೆಯ ಸದ್ದೂ ಇಲ್ಲ! ಏನಾದರೂ ಟ್ಯಾಂಕರ್ ನಿಂದ ನೀರು ತಂದು ಬಿಡಬೇಕಾ?" 

   ಎಷ್ಟು ಚಂದದ ಮುಗ್ಧ ಪ್ರಶ್ನೆ! ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವಾಗಿಯೂ ಮೌನ ಕರಗಿ ನೀರಾಗದಿದ್ದರೆ ಸರೋವರ ಹೃದಯ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂಬ  ಭಯ ನನಗೇ ಹುಟ್ಟುತ್ತಿದೆ. ಸಾವಿರ ಜನರನ್ನು ತಲುಪದಿದ್ದರೇನಾಯಿತು? ತಲುಪಿದ ಜನರ ಮಾನಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದೆಯೆಂಬ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಅಲೆಗಳು ಮಾನಸ ಸರೋವರದ ತೀರದಲ್ಲಿ.

    

       ಮನಸಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮನಸಿನೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟ ಪಯಣ ಮುಗಿದಿದೆ. ಇದು ಮತ್ತೊಂದು ಪಯಣ. ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗಿನ ಮಾತಿನದು.  ಈ ಅಲೆಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಭಿನ್ನವಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರದು ಕೂಡ ಈ ಸರೋವರದಲ್ಲೆದ್ದ ಅಲೆಗಳು.  ಚೂರು ಚೂರು ತಾಗಿದರೆ ಸಾರ್ಥಕ.

ಬರೆಯ ಹೊರಟರೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು  ಎದುರಾಗುತ್ತವೆಯೆಂದರೆ ನಾನೇ ಕಳೆದುಹೋಗುವಷ್ಟು. ಯಾವ ಯಾರ ಹಂಗೂ ಇಲ್ಲದೆ ನಿಭರ್ೀಡೆಯಿಂದ ಮನಸಿನ ಮಾತುಗಳ ಬರೆಯತೊಡಗಿದರೆ ಅದೆಷ್ಟೋ ಮನಸುಗಳಿಗೆ ನೋವಾಗಬಹುದು! ಅದೆಷ್ಟೋ ವಿರೋಧಗಳಿಗೆ ಎಡೆಯಾಗಬಹುದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ಭಾವ ವಿಚಾರಗಳೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲರದ್ದೂ  ಆಗಿರಬೇಕೆಂಬ ನಿಯಮವಿಲ್ಲ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಹಲವು ಬ್ಲಾಗ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹಲವು ಪುಸ್ತಕಗಳ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಇಂತ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು  ಏನು ಬರೆಯಲಿ ಎಂದೇ ತೋಚುವುದಿಲ್ಲ. ಒಳಗಿನ ಹಸಿ ಹಸಿ ಭಾವಗಳ   ಕಾವ್ಯವಾಗಿಸುವಂತ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಇಂದಿಗಿಲ್ಲ. ಬರೆದದ್ದೆಲ್ಲ ಪ್ರಕಟವಾಗಬೇಕೆಂಬ ತೆವಲು ಇಂದಿಗೂ ಹುಟ್ಟಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನಾನೇ ಹಲವು ಬಾರಿ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಉತೃಷ್ಟತೆಯ ಹಪಹಪಿ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ ಅಂತಲೇ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನದಾದ ಬ್ಲಾಗ್ ನ

ಈ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ಮಾತು ನನ್ನದಿರಲಿ ಅಂತಷ್ಟೇ.  ಮತ್ತೆ ಬರೆಯುವ ಈ ಭಾವ ಸ್ವಾರ್ಥ ಅಂದುಕೊಂಡರೆ ಹಾಂ ಹಾಗೇ ಇರಬಹುದು.

 ಈ ಸ್ವಾರ್ಥ ನಿಸ್ವಾರ್ಥಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗೋಜಲು. ನಮ್ಮವರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವುದು ಅವರನ್ನು ಮುಂದೆ ತರುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಲಹೆ ಪ್ರಚಾರ ಕೊಡುವುದು ತಪ್ಪಾ? ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಅದೂ ಅಂತಜರ್ಾಲದ ಈ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ  ಹಾಗೆ ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆಯುವವರ ಸಲಹುವವರ ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಯಾರ್ಯಾರೋ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರಿಗೆ ಇನ್ಯಾರೋ ಮಣೆ ಹಾಕಬಹುದು! ಆದರೆ ನಮ್ಮವರಿಗೆ ನಾವೇ  ಮಣೆ ಹಾಕದಿರುವ ಮತ್ತು ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಅವರಷ್ಟಕ್ಕೇ ಅಂತ ಪ್ರೀತಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರೆ ಅದನ್ನು ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸರಿಯಾ?  ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅನೇಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ನೋಡುತ್ತೇವೆ ನಾವು. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೋ ವಿಷಯ ಪಾರಂಗತ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಲೋಕವಿಖ್ಯಾತಿ

ಪಡೆದಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವನನ್ನು ಅವನವರು ಅವನೂರು ಗುರುತಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮೂರಿನ ಅಂಧ ಕೊಳಲು ಕಲಾವಿದ ಮಂಜಣ್ಣ ನಿಗೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಸನ್ಮಾನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆಗ ಅವರೊಂದು ಮಾತು ಹೇಳಿದ್ದು ಈಗಲೂ ನೆನೆಪಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದೆ. ಎಷ್ಟು ಪ್ರಸಿದ್ದಿ  ಪಡೆದರೇನು ನಿನ್ನವರು ನಿನ್ನ ಪ್ರತಿಭೆ ಗುರುತಿಸದಿದ್ದರೆ! ಊರಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಈ ಸನ್ಮಾನ ರಾಜ್ಯಪ್ರಶಸ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದು ಎಂದು ಅವರನ್ನುವಾಗ ಅವರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷರಶಃ ನೀರಿತ್ತು.  ನಮ್ಮವರನ್ನು ನಾವು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸನ್ಮಾನಿಸುವುದು, ಗೌರವಿಸುವುದು ಇವೆಲ್ಲ ಸ್ವಾರ್ಥವಾ ಹಾಗಾದರೆ?

ಹಲವು ಬಾರಿ ಗೆದ್ದೆತ್ತಿನ ಬಾಲ ಹಿಡಿಯುವ ಮತ್ತು ನಾವು ಪೂರ್ಣ ಸಂಭಾವಿತರೆಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅನೇಕರನ್ನು ನಾವು ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಪ್ರತಿಭೆ, ಸಾಧನೆಗಳ  ಮಾಡಿದವರ ಜೊತೆ  ನಿಂತುಕೊಂಡು ತಾನೂ ಮಾಡಿದ್ದೆಂಬ ಹಮ್ಮು ತೋರುವವರು. ಇಲ್ಲ ಅವರನ್ನು ಮಾತ್ರ ತಮ್ಮವರೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು. ಇಂತವರ ಬಗ್ಗೆ ಇದೀಗ  ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಸಹನೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆಯೆಂದರೆ ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಬೇರೆಯವರು ಮಾಡಿದ ಯಾವ ಕೆಲಸಗಳೂ ಒಳ್ಳೆಯದು ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರ ಮೂಗಿನ ನೇರಕ್ಕೇ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಸರಿಯೆಂಬ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು. ಇವರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಎಲ್ಲರೂ ಸ್ವಾರ್ಥಿಗಳು. ಸಂಭಾವಿತರ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಅವರು ಮೊದಲಿರುತ್ತಾರೆ! ತಪ್ಪೇನೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅವರು ಉಳಿದವರನ್ನೆಲ್ಲ

ತಪ್ಪಿತಸ್ಥರಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ! ಇಂಥವರು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಕರಾಗಿ ತೋರುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ಹಿಂದೆಯೂ ಸ್ಮರಣೆಯಿರಲಿ ಎಂಬ ಸ್ವಾರ್ಥವೇ ಎದ್ದುನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ಉಪಕಾರಸ್ಮರಣೆ ಕೂಡ ಸ್ವಾರ್ಥ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈ ಸ್ವಾರ್ಥ ಒಂದು ಹಂತದವೆರಗೆ ಸರಿಯೇ.. ಆದರೂ ಪ್ರತಿಫಲಾಕ್ಷೆಯಿಂದಲೇ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನೀಡುವುದು ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ತರದ ವ್ಯಾಪಾರೀ ಮನೋಭಾವ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ  ಕೂಡ ಸಹಾಯ ಸಹಕಾರ ಪಡೆದವರಿಗೆ ಸ್ಮರಣೆ ಎಂಬುದು ಬೇಕೇ ಬೇಕು. ಉಪಕಾರ ಸ್ಮರಣೆ ಇಲ್ಲದವನು ಸಹಾಯ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಅರ್ಹನಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಯಾವುದು? ಸ್ವಾರ್ಥ ರಹಿತ ಮತ್ತು ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಹಿತ ಇವೆರಡದರ ನಿರ್ಣಯ ಹೇಗೆ?

    ಬದುಕು ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹದವಾಗುತ್ತದೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪಕ್ವಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪರಮಾನ್ನವಾಗುತ್ತದೆ ಆಗಬೇಕು ಎಂಬುದು ಸಹಜ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಕೆಲವರು ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ಅನುಗಾಲ ಬಾಳುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಸಾವಿರ ಗೋಜಲುಗಳ ನಡುವೆ ಈಗಿನವರ ಕಷ್ಟ ಸುಖ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಅವರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತಿಲ್ಲದವರೂ ಅಂತವರ ಬಳಿ ಬಂದು ತಮ್ಮ ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಹನೆಯಿದೆಯಲ್ಲ. ಅದೂ ಸಹ  ಆದರಣೀಯ ಗುಣ. ಅಂಥಹ ಅನೇಕರು ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ.  ವಿಪಯರ್ಾಸವೆಂದರೆ ಹಾಗೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡವರನ್ನೇ ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಅವರೂ ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತಾರೆ! ಬದುಕಿನ ಜಂಜಾಟಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಯಾರಿಗೂ ಯಾರಿಗಾಗಿಯೂ ಸಮಯ ಕೊಡಲೇಬೇಕೆಂಬ ನಿಯಮವಿಲ್ಲ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಬೆಲೆಬಾಳುವುದೆಂದರೆ ಸಮಯ. ಅಂತಹ ಅಮೂಲ್ಯ ಸಮಯವನ್ನು ನಮಗೋಸ್ಕರ ಕೊಟ್ಟವರಿಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಐದು ಸೆಕೆಂಡಿನಷ್ಟು ಸಮಯ ಉಳಿಯದೇ ಹೋಗುವುದಿದೆಯಲ್ಲ ಇದಕ್ಕೆ ಏನನ್ನಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೂಡ ಇದೆ ನನಗೆ.!

 ವಿನಾಕಾರಣ ಪ್ರೀತಿಸುವವರನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇವೆ.  ಹೀಗೆ ಪ್ರೀತಿಸಲು ಕಾರಣಗಳು ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಯಾವ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಲ್ಲದೇ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವೆಷ್ಟೋ ಶಿಕ್ಷಕರಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಭಿಮಾನಿಗಳಿರುತ್ತಾರೆ.  ಸುಮ್ಮನೆ ಸ್ನೇಹಿತರಿರುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನೋದು ಕಾಮುಕ. ಆದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ದೈವಿಕ. ಅವರಲ್ಲಿ ನಿರಪೇಕ್ಷತೆಯಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾದರೂ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಮನಸ್ಸನ್ನಂತೂ ಹೊಂದಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದು ಎಂಬುದು ಒಂದು ಸತ್ಯವಾದರೆ ಒಂದು ಸಹಜ ಒರತೆಗೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು  ಮನಸಿನ ಕೊಳವನ್ನು ನಿರ್ಮಲವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಸ್ನೇಹ, ಅಣ್ಣ, ತಮ್ಮ, ಅಕ್ಕ, ತಂಗಿ, ಇನ್ಯಾವುದೋ ನಂಟಿನ ಭಾವಕ್ಕೆ ಕಲ್ಮಶವಿಲ್ಲದಿದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಎಷ್ಟು ಅಂದ! ಆನಂದ!ಹಾಗಿದ್ದೂ ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಈಗೋ ಗಳ ಮೂಲಕ ಸದಾ ಹಳದಿಕಣ್ಣಿನ ಗ್ಲಾಸಿನ ಮೂಲಕ ನೋಡುವವರು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಜನರಿದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ

ಪ್ರೀತಿಯ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ದುರುಪಯೋಗ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವವರೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರಿದ್ದಾರೆ.  ಹಾಗಾದರೆ ನಾವು ನಿರ್ಮಲವಾಗಿ ಇರಬೇಕೆಂದರೆ ಹೇಗಿರಬೇಕು ಸ್ನೇಹ? 

  ಇವತ್ತಿಗೆ ಸಾಕಲ್ಲವಾ ಇಷ್ಟು ಪ್ರಶ್ನೆ? ಮತ್ತೆ ಇದೇ ತೀರದಲ್ಲಿ ಸಿಗೋಣ  ಆಗಾಗ. ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳಿಗಾಗಿ  ಮುಂದಿನ ಜಾಗ.